Priče o uspjehu - Porodica Durmišević

Porodica Durmišević

 http://www.uticaalc.org/bs/success.html#durmisevic

Jutika Centar za obrazovanje odraslih

Putujući gostioničari

Sead i Mirsada Durmišević uspješno su vodili restoran u Bosni i često putovali po istočnoj i centralnoj Evropi da nauče o različitim jelima. Jedno od omiljenih mjesta koje su posjećivali bio je italijanski grad Trst – udaljen pet sati vožnje automobilom od njihovog doma u Sarajevu. Za vrijeme Zimskih olimpijskih igara u Sarajevu oni su pripremali hranu za mnogobrojne posjetioce tog lijepog grada. Ali 1992. godine izbio je rat u Bosni i njihovi životi krenuli su novim pravcem.

Dugi put

 

Porodica Durmišević prvo je otišla u Njemačku. Tu su živjeli pet godina radeći po italijanskim restoranima. Godine 1999. porodica je ponovo preselila, ovaj put u Jutiku, NY. Sead, Mirsada i njihov sin Mirsen krenuli su u našu školu u aprilu. Slabo su poznavali engleski, ali su vrlo brzo učili.

U avgustu 1999. Sead i Mirsada napustili su školu i počeli raditi u fabrici, a Mirsen je krenuo na Community college. Mirsen je diplomirao na ovom fakultetu i prešao na Alfred College gdje je završio umjetnost. Njegovi roditelji vrijedno su radili i štedjeli zarađeni novac.

Porodični biznis

 

U 2006. godini otvorili su restoran u Jutici, “The Secret Garden”. To je pravi porodični poduhvat. Sva tri člana porodice Durmišević rade u restoranu koji služi italijansku hranu, zajedno sa bosanskim i istočnoevropskim jelima. “Secret Garden” pobijedio je 2009. na lokalnom takmičenju za najbolje “chicken riggies” (jelo sa piletinom i tjesteninom). Pošto je “chicken riggies” omiljeno lokalno jelo, znamo da su postali pravi Jutičani!

Jutika je grad u kojem su mnogi stanovnici italijanskog porijekla, i shodno tome ima mnoge odlične italijanske restorane. Uspjeh restorana “Secret Garden” je svjedočanstvo odlučnosti, talenta i iskustva porodice Durmišević.

Merhum Hadži Redžep ef. Radončić

 Merhum Hadži Redžep ef. Radončić

Hadži Redžep ef. Radončić, rođen je 1912. godine u Gusinju. Od oca Adema Dervova i majke Bahtije (Balje), kćerke Hadži Džema Kolenovića. Bio je oženjen Đulsumom, kćerkom rahmetli Sulja Hota. S njom je imao četvoro djece, Zinku (udatu za rahmetli Zijom Ibrahimagićem), rahmetli Hajriju (udatu za rahmetli Murata Lučevićem), Đulsumu (udatu za Salihom Hasanđekićem) i sina rahmetli Muhamed ef. koji je radio kao profesor i vaspitač na Gazi Husrev Begovoj medresi, a kasnije i direktor biblioteke na Islamskom fakultetu u Sarajevu. Pošto mu je umrla žena, drugi put se oženio sa Mejremom Šehović (kćerka rahmeti Bećira Šehovića iz Trebinja, a rodjaka (koga je ona kao brata znala), rahmetli Hajraga Šehović. Sa njom je imao sina Redžepa, koji je posle završenih studija u Sarajevu 1976. godine preselio u Tursku.

Prvo vjersko obrazovanje dobio je od rahmetili mula Raša Kobilića. Bio je vrlo diciplinovan, volio je nauku i vjeru koja mu je bila u duši i srcu. Svoje službovanje počeo prvo kao mujezin a poslije kao imam u Vusanje, gdje je naučio vrlo dobro i albanski jezik. Poslije  je  bio imam "nove džamije" u Gusinju do 1959.godine. Vrlo težak život i bolest natjerala ga je da se preseli u Bosnu, u grad Rogaticu gdje je bio glavni imam od 1959 do 1971 godine. Za to vrijeme na  području  Rogatice je popravljeno ili novo napravljeno i pušteno u rad 16 džamija. Od 1960. godine počeo je prvi u Bosni sa radom u mektebu učenje vjeronauke. Bio je poštovan i voljen od muslimanskog življa. Od Reis Uleme, Rahmeti Kemure dobio je i posebna odlikovanja. Govorio je arapski, turski i albanski jezik. Kraj svoga imamskog službovanja proveo je u Vlasenici kod Zvornika. Od 1986 godine živio je kod sina Redžepa u Istanbulu, gdje je i 2001 godine preselio na ahiret.

(El fatiha)